Επιστολή στον Δρ Stuttaford, πρώην The Times GP, RIP
7 Νοεμβρίου 2005
Αγαπητέ Δρ Stuttaford,
Χάρηκα που σας γνώρισα αφού ο Patrick Hall MP μου παρουσίασε το Lilly Moving Life Forward Award 2005. Σας ευχαριστώ πολύ που μου ζητήσατε να σας γράψω για τις παρενέργειες όλων των φαρμάκων που μου έχουν χορηγηθεί για την παρανοϊκή σχιζοφρένεια. Είναι με μια περίεργη ευχαρίστηση που μπορώ να πω τη φρικτή αλήθεια για όσα με ταλαιπώρησε το NHS από το 1994-2004. Πολλοί πριν από εμένα, πιστεύω, έχουν υπομείνει ή έχουν υποκύψει στο είδος της δυστυχίας που περιγράφω επισυνάπτεται. Η εμπειρία μου τους τελευταίους 18 μήνες μού δίνει ελπίδα ότι θα υποφέρω λιγότερο στο μέλλον όπως έκανα εκείνα τα χρόνια, αν και πρέπει να πω ότι έχω υπόψη μου την πιθανότητα τα πειραματόζωα να έχουν υποφέρει πολύ από ψυχιατρικά φάρμακα.
Αισθάνομαι ότι πρέπει να πω ότι ο ψυχίατρός μου λέει ότι υπάρχει μια ασθένεια που ονομάζεται "μεταψυχωτική κατάθλιψη". Δεν θα ήταν έκπληξη αν κάποιος αισθανόταν ταπεινωμένος αφού βγήκε από ένα ψυχωσικό επεισόδιο. Ωστόσο, με βάση την εμπειρία μου και μόνο, θα έπρεπε να αναρωτηθώ εάν όντως υπάρχει κάτι όπως κλινική μεταψυχωτική κατάθλιψη και όχι κλινική κατάθλιψη που προκαλείται καθαρά ως παρενέργεια των φαρμάκων που εξαναγκάζονται στον ασθενή από το NHS.
Γιατί το λέω αυτό; Λοιπόν, βλέπετε, τη μία φορά που αναγκάστηκαν να πάρω ένα αντιψυχωσικό που δεν περιελάμβανε την κατάθλιψη ως παρενέργεια και, ενώ ήμουν ακόμα στο νοσοκομείο και το άλλαξα με άλλο φάρμακο που επίσης δεν περιλάμβανε την κατάθλιψη ως παρενέργεια, βρήκα ότι αποφυλακίστηκα από το νοσοκομείο δεν πάσχει από κατάθλιψη!
Δεν πιστεύω ότι η εμπειρία μου είναι μοναδική και ως εκ τούτου αναγκάζομαι να υποψιάζομαι ότι από την εισαγωγή της χλωροπρομαζίνης, ενός φαρμάκου που προέρχεται από ένα εντομοκτόνο, πολλοί ασθενείς που έχουν διαγνωστεί με σχιζοφρένεια έχουν βασανιστεί σε σημείο να αυτοκτονήσουν, όχι λόγω της ασθένειάς τους, αλλά λόγω της θεραπείας που έλαβαν για αυτήν. Αφού δεν εγκατέλειψα το φάντασμα, ένα φάντασμα στο οποίο έχω καθήκον, νιώθω ότι είμαι πολύ καλός μάρτυρας καθώς σχεδόν χωρίς εξαίρεση απόλαυσα την ασθένεια που μου έχουν διαγνωστεί.
Όταν ήμουν άρρωστος, ενέπνευσα στην αυταπάτη ότι ήμουν μέλος των βρετανικών ειδικών δυνάμεων, της Ειδικής Υπηρεσίας Σκάφους στην πραγματικότητα. Η μόνη αλήθεια σε αυτήν την αυταπάτη ήταν ότι ήμουν στο Ναυτικό τμήμα του σχολείου CCF και χάιδεψα το σχολείο 1st VIII για να κερδίσω το GB National lightweight VIII σε μια πρακτική σπριντ στο Henley Royal Regatta ενός έτους. Αυτή η αυταπάτη πραγματικά με βοήθησε να συνεχίσω καθώς μου έδωσε τη δυνατότητα να σκεφτώ ότι τα βασανιστήρια ήταν μέρος της εκπαίδευσής μου! Άλλοι μπορεί, νιώθω σίγουρος, να μην είχαν την τύχη να είχαν έναν τέτοιο μηχανισμό προστασίας. Μου φαίνεται ότι υπάρχουν άνθρωποι θαμμένοι σε όλη τη χώρα και μάλιστα στον κόσμο που οδηγήθηκαν στην αυτοκτονία όχι από την ασθένειά τους αλλά από τη θεραπεία για αυτήν. Πιστεύω ότι πρόκειται για ένα εθνικό και διεθνές σκάνδαλο.
Μπορώ να περιγράψω την έκταση αυτού του σκανδάλου λέγοντάς σας για δύο κυρίες που γνώρισα στο νοσοκομείο; Αισθάνομαι ότι το GMC και η αστυνομία έχουν απευαισθητοποιηθεί στις εκκλήσεις ψυχιατρικών ασθενών, αν και υποψιάζομαι ότι κανένας από τους δύο στους οποίους αναφέρομαι δεν τους αποκάλεσε όπως έκανα πολλές φορές. Ήταν και οι δύο υπέροχοι άνθρωποι και μεγάλωσαν μαζί στον ίδιο δρόμο όπου έπαιζαν μαζί ως παιδιά.
Μια μέρα, στον θάλαμο, ένας από αυτούς ζήτησε να είναι ένας προς έναν. Οι διαγνώσεις μπορεί να είναι λανθασμένες, αλλά είχα δει το ίδιο βλέμμα στο πρόσωπό της όπως όταν υπέφερα τις επιπτώσεις του, π.χ. Depixol. Της αρνήθηκαν θεραπεία ένας προς έναν. Δεν λέει κάτι το γεγονός ότι τη ρώτησε; Αργότερα, ο ψυχίατρος κάλεσε όλους τους ασθενείς στην πτέρυγα στο δωμάτιο καπνιστών και εξήγησε ότι μόλις είχε κρεμαστεί στο δωμάτιό της και ότι «κανείς δεν έφταιγε». Ακριβώς τι συμβαίνει σε αυτές τις ανακρίσεις όταν "κανείς δεν φταίει". Έχει πει ποτέ κάποιος ιατροδικαστής "Ο νεκρός οδηγήθηκε στην αυτοκτονία από φάρμακα που θεωρούσαν εντελώς ανυπόφορα να πάρει;" Δεν νομίζω. Αισθάνομαι ότι ο ψυχίατρος ήταν υπεύθυνος για τον θάνατό της. Αλλά τι νόημα έχει να παραπονιόμαστε, εκτός από τον γιατρό των Times; Βλέπετε, σχεδόν δεν υποψιάζομαι ότι είναι χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο ψυχίατρο, αν και τουλάχιστον ο καθηγητής Liddle διάβασε το βιβλίο μου και μου είπε κάτι που έπρεπε να μου είχαν πει την πρώτη φορά που με τοίχισαν, πριν από 11 χρόνια, δηλαδή τα στατιστικά στοιχεία ανάρρωσης. Πριν από αυτό, κανείς δεν μου είχε πει ποτέ ότι κάποιος ανάρρωσε (σε σημείο να μην απαιτείται φαρμακευτική αγωγή). Στην πραγματικότητα, και δεν μου αρέσει να το λέω αυτό, αλλά ένας ψυχίατρος από τον οποίο είχα θεραπεία δεν είχε τέλεια γνώση των αγγλικών και τι είδους προοπτική καλής θεραπείας συνεπαγόταν αυτό;
Είναι έκπληξη το γεγονός ότι η φίλη της από την παιδική της ηλικία πήρε μια μοιραία υπερβολική δόση ένα χρόνο αργότερα; Χωρίς αμφιβολία, πιστεύω ότι ο ιατροδικαστής το εξομάλυνσε όπως ακριβώς είχε κάνει με τον θάνατο οποιουδήποτε άλλου ψυχιατρικού ασθενή.
Με εκτίμηση
Ο Δρ Κλάιβ Χ Τράβις
Υ.Γ. Παρακαλώ μην έχετε αυταπάτες για το πόσο σκληρός έπρεπε να είμαι για να επιβιώσω από αυτή τη θεραπεία παρακάτω. Αλλά τότε πόσο δύσκολος πρέπει να είναι κάποιος για να αυτοκτονήσει;
Κατάλογος ανεπιθύμητων ενεργειών, αν και όχι ολοκληρωμένος
Σεπτέμβριος-Νοέμβριος 1994
Χλωροπρομαζίνη. Αυτοκτονική κλινική κατάθλιψη. Αδυναμία συγκέντρωσης. Άσχημη ακαθησία. Επώδυνη εκσπερμάτιση. Απώλεια όρεξης. Μούδιασμα στα χέρια κατά το ξύπνημα. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό το φάρμακο είχε οδηγήσει πολλούς στην αυτοκτονία. Όλες οι παρενέργειες, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης υποχώρησαν όταν εγώ ο ίδιος σταμάτησα τη θεραπεία.
Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1996
Κλοπιξόλη. Αυτοκτονική κλινική κατάθλιψη. Αδυναμία συγκέντρωσης. Αδυναμία σεξουαλικής επαφής. Απώλεια όρεξης. Μούδιασμα στα χέρια κατά το ξύπνημα. Περίεργες επιδράσεις στους μύες γύρω από τα μάτια μου σχετίζονται, πιστεύω, με την οφθαλμική γυρική κρίση. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό το φάρμακο είχε οδηγήσει πολλούς στην αυτοκτονία.
Φεβρουάριος-Αύγουστος 1996
Η ανάμνησή μου από αυτήν την περίοδο (όταν ήμουν εκτός νοσοκομείου) είναι από τρία φάρμακα, αν και δεν είμαι σίγουρος αν στην πραγματικότητα είναι μόνο ένα ή δύο φάρμακα. Ήταν Θειοριδαζίνη, Δροπεριδόλη και Melleril. Δεν θυμάμαι καμία διάκριση μεταξύ τους μόνο ατελείωτους μήνες δυσάρεστης ανησυχίας (ακαθησία), αδυναμίας συγκέντρωσης ή σεξουαλικής επαφής και αυτοκτονικής κλινικής κατάθλιψης με απώλεια όρεξης. Θυμάμαι επίσης μούδιασμα στα χέρια μου όταν ξυπνάω. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτά τα φάρμακα είχαν οδηγήσει πολλούς στην αυτοκτονία. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι τα πήρα όλα οικειοθελώς. Όλες οι παρενέργειες, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης υποχώρησαν όταν εγώ ο ίδιος σταμάτησα τη θεραπεία.
Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1999
Κλοπιξόλη. Μια απολύτως τρομακτική εμπειρία να μου ξαναχρέωναν αυτό το φάρμακο. Παρακάλεσα και παρακάλεσα να μην μου κάνουν την ένεση γνωρίζοντας τι θα μου έκανε. Μου συνταγογραφήθηκε ολανζαπίνη την ίδια στιγμή, αλλά έφτυνα το φάρμακο κρυφά κάθε φορά για έναν ολόκληρο μήνα. Εκτός από τις ίδιες παρενέργειες όπως πριν, διαπίστωσα ότι το Clopixol με έκανε άφωνο παραλύοντας, νομίζω, τις φωνητικές μου χορδές. Αυτή η παρενέργεια θεραπεύτηκε σε λίγα λεπτά με το Procyclidin. Όλες οι παρενέργειες πήγαν μετά την φυγή μου και η ένεση τελείωσε. Και πάλι δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό το φάρμακο είχε οδηγήσει πολλούς στην αυτοκτονία.
Μάιος-Ιούνιος 1999
Depixol. Ω Θεέ μου. Πραγματικά ναρκωτικό θανάτου. Εντελώς αφόρητη ανησυχία και αδυναμία συγκέντρωσης. Απελπισμένη, απελπισμένη κλινική κατάθλιψη. Όχι μόνο μου κόπηκε η όρεξη αλλά έπαθα την πιο εντυπωσιακή αδυναμία να αναγνωρίσω τα τρόφιμα για αυτό που ήταν. Ένα πιάτο φαγητό έμοιαζε, σας διαβεβαιώνω, περισσότερο σαν ένα πιάτο με λιπαρές αλυσίδες ποδηλάτων, σκουριασμένες λεπίδες ξυραφιού και παξιμάδια και μπουλόνια! Πώς θα μπορούσε κανείς να φανταστεί το επίπεδο αδικίας που ένιωθα! Σκέφτηκα: γιατί αχ γιατί καμία από τις νοσοκόμες στα χέρια και στα γόνατα μπροστά μου δεν με παρακαλεί να κρατηθώ και να μην δαγκώσω μια μοιραία τρύπα στον καρπό μου; Επειδή δεν καταλαβαίνουν τι μου έκαναν με την ένεση, ο ψυχίατρος ΔΙΤΑΞΕ να μου κάνουν. Παρακάλεσα φωναχτά τον Θεό να με βοηθήσει, αλλά το μόνο που έκανε ήταν να μου δώσει τη δύναμη να συνεχίσω με κάποιο τρόπο. ΗΞΕΡΑ ΟΤΙ ΕΙΧΕ ΔΩΣΕΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ. Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό το φάρμακο είχε οδηγήσει πολλούς στην αυτοκτονία.
Ιούνιος-Ιούλιος 1999
Piportil. Η νοσοκόμα που μου έκανε αυτή την ένεση μου είπε ότι ήταν ένα "ωραίο" φάρμακο και ότι οι διαχειριστές τους είχαν αποθαρρύνει από το να το συνταγογραφήσουν για λόγους κόστους. Συνέχισα να νιώθω το ίδιο με το Depixol. Ζήτω! Το τμήμα τελείωσε και δεν ανανεώθηκε. Θα μπορούσα να αρνηθώ την επόμενη ένεση. Δόξα τω Θεώ γι' αυτό! ! Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό το φάρμακο είχε οδηγήσει πολλούς στην αυτοκτονία. Όλες οι παρενέργειες, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης υποχώρησαν όταν εγώ ο ίδιος σταμάτησα τη θεραπεία.
Σεπτέμβριος 2000-Ιανουάριος 2001
Piportil πάλι! "Γιατί μου το κάνουν αυτό!" Προσπάθησε απλώς να φανταστείς το επίπεδο της αδικίας που ένιωσα! Και πάλι δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό το φάρμακο είχε οδηγήσει πολλούς στην αυτοκτονία. Όλες οι παρενέργειες, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης υποχώρησαν όταν εγώ ο ίδιος σταμάτησα τη θεραπεία.
Οκτώβριος-Νοέμβριος 2001
Seroquel και Clozaril. Δεν μπορούσα να το πιστέψω αυτό! Επιτέλους μου δόθηκε ένα φάρμακο που δεν έκανε τη ζωή μου μια πλήρη αυτοκτονική δυστυχία. Μάλιστα μου ανέβασε τη διάθεση και διάβασα 3 βιβλία! Μόνο παρενέργεια Θυμάμαι ότι αντιμετώπισα τη μάλλον σοβαρή δυσκοιλιότητα Δεν μπορώ να θυμηθώ πόσο καλά από το Senokot. Αλλά τα προβλήματα ήταν μπροστά. Μετά από περίπου 3 εβδομάδες, άρχισα να με πιάνει πόνος στην κοιλιά. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω πώς οι νοσοκόμες σας λένε να μην παραπονιέστε για παρενέργειες καθώς θέλουν να φύγετε το συντομότερο δυνατό. Είναι η πιο φρικτή κατάσταση του Catch 22. Επομένως, πρέπει να τα υπομείνετε αντί να το πείτε στον ψυχίατρο, καθώς μπορεί να θέλει να σας κρατήσει περισσότερο ενώ προσπαθεί κάτι άλλο. Η κατάσταση λοιπόν είναι τρομακτική και εξαιρετικά μοναχική. Απλώς πρέπει να το αντέξετε και να κρατηθείτε μέχρι να μπορέσετε είτε να απελευθερωθείτε, είτε να διαφύγετε ή να δραπετεύσετε. Και οι δύο δραπέτευσα και δραπέτευσα κατά καιρούς. Τίποτα στον κόσμο δεν είχε μεγαλύτερη σημασία για μένα από το να ξεφύγω από τους ανθρώπους που μου το έκαναν αυτό. Είπα σε έναν ασθενή για τον πόνο στο στομάχι μου και μου ανέφερε το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου. Ο πόνος χειροτέρεψε σε μερικές μέρες και μετά άρχισα να κάνω εμετούς ένα λεπτό και κυριολεκτικά το επόμενο λεπτό με διάρροια. Ως συνήθως, δεν είπα στο προσωπικό, καθώς ένιωθα ότι μπορεί σύντομα να με απελευθερώσουν. Παρατήρησα ότι κανείς άλλος δεν είχε στομαχικές διαταραχές και ότι κανένα ζωύφιο δεν κυκλοφορούσε. Στο τέλος πονούσα τόσο πολύ στο έντερο μου (το οποίο είχε εκκενωθεί τελείως από κάθε άκρο) που δεν μπορούσα να το καλύπτω πια και κατέρρευσα από αγωνία στο γυαλιστερό πάτωμα του θαλάμου. Ένας γιατρός A&E ήρθε και μου έκανε ένεση για να σταματήσω να κάνω εμετό και μου έδωσε λίγο Boscopan. Μετά από μέρες αποφάσισα να φτύσω κρυφά το Seroquel και έκπληξη έκπληξη επέστρεψα στο κανονικό! Μόνο που το φάρμακο άφησε το άνω χείλος μου παράλυτο και δεν μπορούσα να μιλήσω σωστά για μήνες. Μου έδωσε ένα άκαμπτο πάνω χείλος! Είναι απίστευτο ότι ο ψυχίατρος είχε πάει διακοπές πριν συμβούν όλα αυτά αφού τηλεφώνησε στη μητέρα μου για να της πει ότι θα με βάλει στο Clozaril (χωρίς καν να το συζητήσει μαζί μου). Επειδή με είχαν βάλει στο Clozaril, δεν φαινόταν κακό να μιλήσω στη γιατρό για το σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου και είπε "Δεν θα μπορούσε να είναι αυτό, πρέπει να έχεις αυτούς τους 6 μήνες". Έτσι απάντησα "Τι θα ήταν μετά από 5 μήνες 30 ημέρες, 23 ώρες και 59 λεπτά; Πικ-νικ για αρκουδάκια;" Το Clozaril με κούρασε τρομερά. Είχα εξανθήματα με φαγούρα και τεράστια πρηξίματα σε όλο μου το σώμα και ξυπνούσα με τα χέρια μου εντελώς μουδιασμένα και το κεφάλι μου σε μια βρεγμένη λίμνη σάλιου πλάτους περίπου 2 μέτρων. Αλλά όπως το Seroquel, τουλάχιστον πριν από το IBS, δεν με έκανε να αυτοκτονήσω. Ζήτω!
Οκτώβριος 2002-Ιανουάριος 2003
Risperdal Consta. Ουρα, σκέφτηκα. Χωρίς παρενέργειες. Παραπλανούσα τον εαυτό μου καθώς δεν υπάρχει κλινική επίδραση από αυτό το φάρμακο μέχρι εβδομάδες μετά την ένεση. Αυτός είναι ο λόγος που σας ξεκινούν και με από του στόματος φάρμακα. Αλλά το έφτυνα κρυφά. Μόλις το έκοψε ήταν η ίδια παλιά φρικτή ιστορία ακαθησίας, κλινικής κατάθλιψης, απώλειας της όρεξης και σε αυτήν την περίπτωση αϋπνίας. Όλα πολύ φρικτά πάλι. ! Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι αυτό το φάρμακο είχε οδηγήσει πολλούς στην αυτοκτονία, αν και όχι τόσους όσο οι άλλοι απλώς και μόνο επειδή είναι ένα νεότερο φάρμακο.
Δεκέμβριος 2003-Απρίλιος 2004
Risperdal Consta Δεν μπορώ να πιστέψω ότι τους άφησα να μου το ξαναδώσουν αυτό. Αλλά μετά δεν μπορώ να πιστέψω τι μου έκαναν παραπάνω και πώς έχουν σκοτώσει τόσους πολλούς ανθρώπους με τόσο φρικτές παρενέργειες. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο ιατροδικαστής αυταπατάται (με τη βοήθεια του εξίσου παραπλανημένου ψυχιάτρου) για περίπου 50 χρόνια από τότε που μπήκε η χλωροπρομαζίνη.
Μάιος 2004-Νοέμβριος 2005
Ολανζαπίνη
Σχετικά ήπια συνεχιζόμενη κατάθλιψη, ίσως ακόμη και μεταψυχωτική, ή λόγω έλλειψης πλήρους απασχόλησης. Σε διαφορετική περίπτωση ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ!!! Δόξα τω Θεώ! Και δόξα τω Θεώ (παρόλο που είμαι κάπως άθρησκος) που, αν και η ανησυχία αναφέρεται ως παρενέργεια, δεν με κάνει ανήσυχο!
Ενημέρωση Μάρτιος 2019. Ακόμα παίρνετε την ολανζαπίνη: 7,5 mg την ημέρα. 15 1/2 χρόνια από την τελευταία τομή
