Ψάχνω για τον Σκύλο λίγο πιο σκληρά.
Σε αυτήν την ενότητα θα περιγράψω γιατί επέλεξα καθένα από τα τραγούδια του τίτλου του κεφαλαίου στο βιβλίο μου. Όλα όσα είναι διαθέσιμα στο Spotify περιλαμβάνονται στη λίστα αναπαραγωγής του Spotify που μοιράζεται το όνομά του με τον τίτλο του βιβλίου μου. Νιώθω ότι όλα τα τραγούδια είναι εκεί με βάση την αξία και, αν θέλετε, από τη δύναμη της φύσης, από τους Beatles μέχρι το συγκρότημα Super Biton de Segou του Μάλι. Κάντε κλικ στον πράσινο σύνδεσμο Spotify εάν θέλετε να ακούσετε ενώ διαβάζετε αυτό. Το Ψάχνω για τον Σκύλο του Πρίγκηπα Καρόλου είναι η ιστορία του ταξιδιού μου προς την ανάκαμψη από την "παρανοϊκή σχιζοφρένεια" με όλα τα δικαιώματα μου όχι μόνο από το βιβλίο αλλά π.χ. μεταγενέστερα κινηματογραφικά έργα κ.λπ. να πηγαίνουν σε φιλανθρωπικούς σκοπούς. Η μουσική είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής των περισσότερων ανθρώπων και δεν είμαι εξαίρεση. Είναι το δικό μου Ελπίζω ότι όσοι είναι σε θέση να το κάνουν να λάβουν τα διάφορα σπάνια τραγούδια που δεν είναι διαθέσιμα αυτήν τη στιγμή και μόλις τα παρατηρήσω μπορώ να τα προσθέσω. Φυσικά υπήρχαν αρκετά τραγούδια που βοήθησαν να χαράξω στιγμές στο ταξίδι στο κεφάλι μου και φυσικά βοήθησαν
συνέχισε με και η χαρά της λίστας αναπαραγωγής είναι ότι μπορούν επίσης να εμφανίζονται σε όλο τους το μεγαλείο μαζί με τα έργα στις κορυφές κάθε κεφαλαίου και μερικά από αυτά αναφέρονται παρακάτω. Ορίστε λοιπόν.
Είναι πάρα πολύ από τους Beatles. Αρχικά, η εισαγωγή του βιβλίου μου είχε το Live To Tell από τη Madonna στην κορυφή. Αν και νομίζω ότι ζει στη Μεγάλη Βρετανία όταν άκουσα το λιγότερο γνωστό τραγούδι του George Harrison Beatles να παίζει, νόμιζα ότι ακουγόταν μια δεκαετία μπροστά από την εποχή του και ακούγοντας το αποφάσισα ότι ήταν τέλειο να ξεκινήσω την ιστορία μου. Νομίζω ότι είχα Ίσως το είχα ακούσει μόνο ποτέ πριν στην ταινία των Beatles Yellow Submarine και ένιωσα ότι χρειαζόταν μια νέα λεωφόρο. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το βιβλίο θα ξεκινούσε με βρετανική νότα (αλλά η Madonna εξακολουθεί να είναι στη λίστα αναπαραγωγής όπως εξήγησα!).
Seashell από τους Flashapjacks. Αυτό το τραγούδι εμφανίζεται στην πραγματικότητα στο κείμενο καθώς το συγκρότημα, το συγκρότημα του αδερφού μου, το έπαιζε ζωντανά στο μίνι φεστιβάλ κοντά στο Μπέντφορντ στην αρχή του κεφαλαίου 1. Ένα είδος tripp y number για να χαλαρώσετε και να δημιουργήσετε τη σκηνή μετά τις προτροπές του George Harrison . Έχει πολλά δείγματα, οπότε αν και έχουν συμφωνήσει να κυκλοφορήσουν μπορεί να είναι προβληματικό με τη λήψη άδειας!
Μέρος της φωτιάς από την Caroline Lavelle. Αυτή ήταν μόνο μια κασέτα επίδειξης που μου έδωσε η Caroline και φαινόταν να συνεργάζεται καλά με την ιδέα του βιβλίου μου ως ένα ταξίδι τόσο γεωγραφικά όσο και μέσα από τις αυταπάτες και τις σκέψεις της υπηρεσίας ασφαλείας μου. Τη ρώτησα αν της άρεσε να το ηχογραφήσει σωστά, αλλά το τραγούδι είχε μεταμορφωθεί σε ξεχωριστό τραγούδι με το συγκρότημα Secret Sky. Ωραία γραμμή ρέγκε μπάσο. Το τραγούδι υπονοεί ποιο ήταν πραγματικά το τρομερό μυστικό που έμαθα τα 10 χρόνια μου μέσα και έξω από τα άσυλα και τα νοσοκομεία του NHS, δηλαδή ότι το προσωπικό του NHS πηγαίνει στη δουλειά και κάνει ένεση σε ψυχιατρικούς ασθενείς με βασανιστήρια που οδηγούν πολλούς στην αυτοκτονία. Πιστεύω επίσης ότι μπορεί να σκεφτόταν το φιλανθρωπικό μου πάρτι Great Fire of London που αναφέρεται στην ιστορία όταν το έγραψε.
Solsbury Hill του Peter Gabriel. Αυτό είναι εύκολο: ανεβαίνω τον λόφο Solsbury στο κεφάλαιο του! Και «Ένιωθα μέρος του τοπίου, βγήκα αμέσως από τα μηχανήματα»! Οι στίχοι τα λένε όλα πραγματικά, αλλά απλώς για να σας ενημερώσω ότι ο αετός είναι το σύμβολο της πόλης μου στο Μπέντφορντ.
I'll Find My Way Home των Jon και Vangelis. Αυτό έπαιζε από το στερεοφωνικό που τοποθετήσαμε στο φορτηγό του πρώην Στρατού Μπέντφορντ στο οποίο ταξίδευα από το Μπέντφορντ στο Ναϊρόμπι καθώς κατασκηνώσαμε στην παραλία της Τύνιδας τον Δεκέμβριο του 1983. Έβρισκα το δρόμο για το σπίτι μου στη φυλετική μου πατρίδα ο πρόγονός μου έφυγε, ω, δεν Δεν ξέρω, 100.000 χρόνια πριν;
Mana Mani του Salif Keita and the Ambassadeurs. Η κασέτα του άλμπουμ που υπήρχε έπαιζε έξω από το δισκάδικο στο Agadez στη νότια άκρη της ερήμου Σαχάρα όταν έφτασα τον Ιανουάριο του 1984. Ποτέ δεν ήξερα τι τραγουδούσε, αλλά ακουγόταν τόσο χαρούμενο και μουσικά ολοκληρωμένο που πάντα πήγαινε να είναι στην αρχή αυτού του κεφαλαίου. Αναφέρει τον Αλλάχ!
Highlanders της Zexsie Manatsa and the Green Arrows. Αυτό είναι ένα τραγούδι για οπαδούς του ποδοσφαίρου της Ζιμπάμπουε. Πάντα μου άρεσε αυτό το στυλ μουσικής και ταίριαζε καλά με το παιχνίδι του ποδοσφαίρου, οι συνταξιδιώτες μου και εγώ παίξαμε εναντίον μιας ομάδας από ένα αγροτικό κολέγιο του Καμερούν που έκανε συγκόλληση στο φορτηγό μας σε αντάλλαγμα για ένα παιχνίδι εναντίον μας!
Πλήγμα από το 2ο δέρμα. Βλέμμα σκληρού παπουτσιού από την κλίμακα Ρίχτερ και δεν πρέπει να συγχέεται με τους Αμερικανούς goth rockers Second Skin τους οποίους προϋπήρχαν. Όλα αυτά είναι έτοιμα να κυκλοφορήσουν στην δισκογραφική μου, Emotional Clive Records. Δεν ξέρω ακριβώς για τι τραγουδάει, αλλά όλοι ξέρουμε ότι το blow σημαίνει κάνναβη και, όπως η μουσική, ήταν επίσης πραγματικό υλικό κλίμακας Ρίχτερ την ημέρα που κάπνισα λίγο χόρτο που αγόρασα από τους πυγμαίους στο όρος Hoyo Eastern Zaire, στις 3 Μαΐου 1984. Δεν ξέρω πώς Ανάρρωσα (αν το έκανα ποτέ).
Alioune Sissòko από τον Super Biton de Segou. Το άλμπουμ με αυτό το ανοιχτό έπαιζε κάπου στη Δυτική Αφρική και πήγα στο δισκάδικο όπου είχαν ένα αντίγραφο βινυλίου από κάθε δίσκο, το τραγούδησαν και ηχογράφησαν μια κασέτα bootleg από το βινύλιο που αγόρασα. Συνοψίζει τέλεια το μυστηριώδες μεγαλείο της Δυτικής Αφρικής «στο βιβλίο μου», αν όχι ελέγχοντας τη συλλογή δικαιωμάτων. Δεν έχω ιδέα για τι τραγουδούν ξανά, εκτός από το ότι έχουν αόριστη ανάμνηση ότι είναι ένα επικήδειο τραγούδι για έναν Αφρικανό και το τραγούδι πήρε το όνομά του από τον δολοφονημένο κάπου στην Ευρώπη.
Cheduke Chose (το τραγούδι Fish and Chip) από τους Bhundu Boys. Άλλος ένας αριθμός στη Ζιμπάμπουε, αν και ποτέ δεν τα κατάφερα πέρα από το Ναϊρόμπι. Οι Bhundus έδιναν τέτοια χαρά σε όποιον τους έβλεπε π.χ. στο Mean Fiddler στο Λονδίνο κατά τη σύντομη περίοδο που ήταν ενεργοί στα μέσα/τέλη της δεκαετίας του 1980. Είχα έναν πανικό για το AIDS όταν επέστρεψα από την Αφρική, αλλά μου έδωσαν τα πάντα ξεκάθαρα. Δυστυχώς όμως το μεγαλύτερο μέρος του συγκροτήματος πέθανε από AIDS. Νομίζω ότι το τραγούδι γράφτηκε στη Μεγάλη Βρετανία εξ ου και ο μεταφρασμένος τίτλος.
Don't Worship Me by Pele. Από το άλμπουμ T he Sport of Kings που περιήλθε στην κατοχή μου με, αν θέλετε, θεϊκή παρέμβαση. Αρκετά τραγούδια ήταν σε ανταγωνισμό για να μπουν στα κεφάλαια που περιγράφουν το υπέροχο καλοκαίρι του 1994 προτού λάβω μέρος για πρώτη φορά. Δεν έπεφτα στην παγίδα που είχαν κάνει άλλοι ασθενείς, αν και πίστευαν ότι ήταν θρησκευτική φιγούρα/λαϊκός ήρωας, δεν θα με πείραζε να σφίξω τα χέρια με τον Queen mind you για τον οποίο τραγουδάει στο τραγούδι. Fat Black Heart, The Word Is, Oh Lord Part 2/The Chosen One και μόνο το ομότιτλο κομμάτι από αυτό το άλμπουμ μπήκε σε ένα εντυπωσιακό μοτίβο κράτησης ακόμη και τότε πριν από 25 χρόνια .
Mystery από τα Indigo Girls. Και πάλι αυτό ήρθε στην κατοχή μου με έναν ασυνήθιστο τρόπο το τραγούδι που αποδείχθηκε ότι ήταν ένα τραγούδι για έναν Ιρλανδό Ρεπουμπλικανό και έναν Βρετανό σκληρό Brexiteer που φτιάχνουν σανό για τις αντίστοιχες φιλανθρωπικές οργανώσεις τους από την εξαφάνιση του σκύλου του πρίγκιπα Καρόλου. Ναι καλά!
Αχρωματοψία από τον Ringo. Πριν γίνουν Ringo, οι Railroad Earth με οδήγησαν στη μουσική βιομηχανία προτού τρέξουν να ηχογραφήσουν το άλμπουμ τους Call it Home για τον διευθυντή REM Jefferson Holt στη δισκογραφική του εταιρεία Dog Gone Records. Όταν άκουσα αυτή την ηχογράφηση, μου θύμισε το όνειρο που είχα να ηχογραφήσω το άλμπουμ τους όπως ο Lloyd Cole και το άλμπουμ των Rattlesnakes των Commotion. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να είναι στο βιβλίο μου.
My Suitor από τον Berntholer. Επέλεξα αυτό για το κεφάλαιο του ταξιδιού μου στις Βρυξέλλες που φαίνεται να θυμάται ότι το συγκρότημα είναι Βέλγο μαζί με το επόμενο κεφάλαιο Lonely Rainbows της Vanessa Paradis στο άλμπουμ της που αγόρασα στο Παρίσι και το οποίο πήγα με το αυτοκίνητο από τις Βρυξέλλες. Τα 2 τραγούδια μαζί υπαινίσσονται τις μεταγενέστερες μυστικές αποστολές ειρηνευτικής διαδικασίας για ψυχιατρικούς ασθενείς, κρυφά από απόλυτα λογική παραφροσύνη.
Standing on my Head by The Seahorses. Ένας άλλος άνδρας σε μια αποστολή με αριθμό αυτή. Με έκανε να κάνω μια κεφαλή σε ένα χωράφι πάνω σε έναν λόφο βορειοδυτικά του Μπέντφορντ! Γιατί μπορούσα!
The March of the King of Laois του Paul Dooley. Ο Paul Dooley είναι ένας δεξιοτέχνης αρπιστής της παλιάς συρμάτινης ιρλανδικής άρπας και τον βρήκα να παίζει την άρπα του στο δρόμο στο Galway και αγόρασα την κασέτα του στην οποία αυτός ήταν ο πρώτος αριθμός. Μου θυμίζει 2 πράγματα: την ευτυχία να χρησιμοποιείς τα μέσα μαζικής μεταφοράς και να αφήνεις το τρένο να επιβαρύνει και, πάλι, τον τρόπο που άλλοι ψυχιατρικοί ασθενείς θα πίστευαν ότι ήταν κάποιου είδους λαϊκός ήρωας, μονάρχης, αν όχι θεότητα!
We Are The Diddy Men του Ken Dodd. Όχι πολύ σοβαρό για το soundtrack της ταινίας, αλλά το επέλεξα όπως σε εκείνη την ευχάριστη υπόθεση ενός κεφαλαίου που έκανα το κουδούνι του Ken Dodd. Δεν ήταν μέσα. Μετά από συνάντησή μου με άντρες ευφυΐας, φτιάχνω τη δική του Το τραγούδι του κεφαλαίου ευτυχία στη 2η έκδοση.
London Loves by Θολούρα. Κάπου στο βιβλίο είπα ότι τα άλμπουμ των Indigo Girls' Swamp Ophelia και Pele's The Sport of Kings συνόψισαν καλύτερα το καλοκαίρι μου του 1994. Θα έλεγα επίσης και το άλμπουμ Parklife των Blur, αλλά έχει κυνοδρομίες στο μανίκι που είναι μια ατυχής υπόθεση για τον πρώην αγωνιστικά σκυλιά. Από αυτό, αυτός ο αριθμός περιέγραψε κάπως τακτοποιημένα πού είχα φτάσει πολύ καλά ένα βράδυ στο Menai.
Ο καλύτερος μου φίλος Paranoia από τον William Orbit. Αυτό είναι από το άλμπουμ Plus from Us που ηχογραφήθηκε από μουσικούς που έπαιξαν στο άλμπουμ Us του Peter Gabriel. Έτυχε να είναι στο στερεοφωνικό μου καθώς οδηγούσα μέσα από το Dumfries και το Galloway στο δρόμο μου για το πρώτο μου ταξίδι στο Ulster λίγο πριν από την κατάπαυση του πυρός του 1994 PIRA. Όλα ένιωθαν κάπως μυστηριώδη και παράξενα!
Επανάσταση από τους Υποκριτές. Ακόμη και όταν έφτασα στο Μπέλφαστ για πρώτη φορά, οποιαδήποτε φωνή στο κεφάλι μου που μου έλεγε να μην είμαι ανόητη τι θα μπορούσα να κάνω για την ειρήνη στην Ιρλανδία, πνίγηκε από μια χιονόμπαλη θετικότητας που οδηγούνταν από μια μικρή μανία που συνεπαγόταν η ψυχική μου κατάσταση. Οι στίχοι, που γράφτηκαν από έναν Αμερικανό, φαινόταν μια φυσική προσέγγιση για την πλευρά των Ρεπουμπλικανών της Ιρλανδίας. Έχω ένα αντίγραφο του βιβλίου μου στο οποίο έχω σκαρώσει συντονισμούς για τη 2η έκδοση και σημείωσα ότι αποφάσισα να αλλάξω αυτό το τραγούδι τίτλου κεφαλαίου με το I Still Haven't Found What I'm Looking For του επόμενου κεφαλαίου από τους U2 που είναι αυτή τη στιγμή το επόμενο τραγούδι και προφανώς δεν θα μπορούσε να είχε μείνει έξω!
Psychological Warfare από τον Bolt Thrower. Αυτό είναι ένα τραγούδι στο πρώτο CD που αγόρασα ποτέ ή άκουσα το Hardcore Holocaust the Peel Sessions και αν το βιβλίο μου δεν είναι για ψυχολογικό πόλεμο, δεν ξέρω τι είναι.
Πλήρης έλεγχος από το The Clash. Είναι λίγο γελοίο εκ μέρους μου να υποδείξω ότι είχα τον απόλυτο έλεγχο σε αυτό το σημείο του βιβλίου μου, εκτός αν υποστηρίζετε ότι ήξερα ακριβώς τι συνέβαινε και το κεφάλαιο το αποδεικνύει. Μια προκλητική σημείωση από τον Joe Public καθώς προχωρούσα στην ψυχιατρική περίθαλψη του NHS (ή, αν προτιμάτε, σε ένα μυστικό σοβιετικό κέντρο επαναπρογραμματισμού για το προλεταριάτο, το πρώην Fairmile Lunatic Asylum δίπλα στον Τάμεση, βαθιά στην ύπαιθρο του Berkshire).
Confide in Me από την Kylie Minogue. Θυμάμαι ότι έπαιζα στην πτέρυγα εκεί, ένα μέρος από το οποίο παρατήρησα ότι ο Ian Curtis θα είχε εμπνευστεί. Το μέρος, το τραγούδι και η ώρα είχαν έναν μυστηριώδη αέρα και συμπλήρωναν πραγματικά το προηγούμενο καλοκαίρι καθώς ξεκίνησα τη 10ετή πορεία δημιουργικής γραφής. Όπως συνέβαινε συχνά με όλα αυτά τα τραγούδια, φαινόταν ότι ο καλλιτέχνης μου τραγουδούσε εκεί και μετά, ή ίσως ακόμη και έχοντας βάλει τον δίσκο στο στούντιο, με καθόλου μικρό βαθμό ενσυναίσθησης και προτροπής.
Sun Bursts In by Eyeless στη Γάζα. Αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση σύγχρονο με την ιστορία. Ήθελα απλώς ένα φωτεινό αισιόδοξο νούμερο για να σχολιάσω το ξύπνημα μετά την πρώτη μου νύχτα στο κατάλυμα στο πλάι του Malvern beacon καθώς επέστρεφα στη δουλειά, ο ήλιος έμπαινε στην κρεβατοκάμαρά μου. Στη 2η έκδοση θα το αλλάξω σε No More I Love You's από τους The Eurythmics που ήταν στο Top of the Pops ένα βράδυ τον μήνα που δούλευα εκεί. Φανταζόμουν ότι το αποτέλεσμα αυτού θα ήταν μια δύσκολη ερώτηση για κάποιον με το Looking for Prince Charles's Dog ως ειδικό θέμα τους στο Mastermind δίνοντας στο Eyeless In Gaza μια δωρεάν προσφορά στο πρόγραμμα!
Turn To Red by Killing Joke. Αυτό και τα επόμενα 2 κεφάλαια δεν ήταν λίγο αποκαλυπτικό ιντερμέδιο και αυτός ο αριθμός ήταν απαραίτητος και με το Dead Man's Hill των Indigo Girls (θα έλεγα το άλλο Indigo Girl's!) δεν θα μπορούσατε πραγματικά να έχετε καλύτερη διαφήμιση από το ράφι για το σχόλιο για την πρόοδό μου ή όντως προσωπικές συμβουλές για την πορεία μου μπροστά. Και πρέπει να ειπωθεί ότι, καθώς έγραψα το βιβλίο χρόνια αργότερα, τα τραγούδια που διάλεγα (ή διάλεγα τα ίδια) με βοήθησαν να το καταφέρω! Το Wilderness by Joy Division συνδυάζεται με αυτά τα δύο καθώς πέρασα από ένα εμπνευσμένο είδος ταξιδιού για ναρκωτικά SAS/PIRA. Είδα πραγματικά το συγκρότημα να ερμηνεύει αυτό το τραγούδι ζωντανά εκ των υστέρων, ήταν ένα σχόλιο/προαίσθημα του πόνου των κρατουμένων των PIRA, πόσο μάλλον το δικό μου. Το τραγούδι, νιώθω, με δείχνει να φτάνω στην άλλη πλευρά στην ειρηνευτική διαδικασία και είναι, στο βιβλίο μου, το σημείο όπου ο Φράνσις Χιουζ, ο Ρέιμοντ ΜακΚρης, η Πάτσι Ο'Χάρα, ο Τζο ΜακΝτόνελ, ο Μάρτιν Χέρσον, ο Κέβιν Λιντς, ο Κίραν Ντόχερτι , ο Thomas McElwee και ο Michael Devine αναφέρονται ως οι «άγνωστοι μάρτυρες» του τραγουδιού και το ίδιο το σύμβολο περισσότερων από 3.000 ανθρώπων που πέθαναν στα δεινά. Το New Dawn Fades από το Joy Division ήταν ο τίτλος του κεφαλαίου εργασίας για το Wilderness κεφάλαιο.
The Love Cats από το The Cure. Ένα είδος κωμικής σκηνής Μάκβεθ με αριθμό αυτή όπου συνελήφθηκα και φυλακίστηκα στο HMP Wandsworth επειδή «έκλεψα ένα γατάκι», το μόνο έγκλημα που έλαβε χώρα ήταν η κλοπή ενός κουτιού με τροφή για γάτες Sheba από το προσωπικό στη φυλακή!
Here Comes the Flood του Peter Gabriel. Όπως στους στίχους «Πήρα την παλιά πίστα» περπατώντας 10 ή 12 μίλια στο σκοτάδι κάτω από τη σιδηροδρομική γραμμή Bedford προς Bletchley, ο Peter Gabriel είχε μερικά ήσυχα λόγια στο αυτί μου καθώς το έκανα. «Αν πάλι οι θάλασσες σιωπήσουν, σε οποιαδήποτε ακόμα ζωντανή, θα είναι αυτοί που έδωσαν το νησί τους [ή τα δικαιώματα του βιβλίου] για να επιβιώσουν».
She's So High by Blur. Ήμουν ανάπηρος συναισθηματικά για ένα ή δύο χρόνια μετά τα γεγονότα του Σεπτέμβρη του '94 και αυτό το τραγούδι μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σχόλιο για αυτό, αν και στην πραγματικότητα το επέλεξα απλώς για να αποτυπώσω τις εποχές γενικά.
We Wait and We Wonder του Phil Collins. Αυτό το τραγούδι έπαιζε στο BBC Radio 1 καθώς έφυγα από το Defense Operational Analysis Establishment (DOAE) στο West Byfleet για τελευταία φορά νωρίτερα στην ιστορία. Είναι το αδελφό τραγούδι του Phil's Both Sides of the Story και μαζί σχολιάζουν ξεκάθαρα γιατί και πώς τα προβλήματα συμβαίνουν/συνέβησαν στην πραγματικότητα δουλεύοντας και για τις δύο πλευρές, θα μπορούσα να προτείνω. Μου φάνηκε οδηγία ως προς την επόμενη ανάρτησή μου μετά το ΔΟΑΕ. Ακούγεται σαν αγγλική γκάιντα καθώς φτάνω στη Σκωτία.
Ten Storey Love Song των The Stone Roses. Πέρασα παραγωγικά σε αυτό το κεφάλαιο. Το συγκρότημα έκανε μια συναυλία ενώ ήμουν εκεί και αυτό το κεφάλαιο χρειαζόταν ένα χαρούμενο ποπ τραγούδι για να συγκεντρώσει την έμπνευση που βρήκα εκεί στο Μπράιτον. "Έφτιαξα αυτό το πράγμα για εσάς" (αν θέλετε να αγοράσετε ένα αντίγραφο!)
Step In My World από τον τυφώνα #1. Ποτέ δεν ήθελα πραγματικά να γίνω ένας τυφώνας περισσότερο ένας ωραίος μικρός διάβολος σκόνης που προσκαλεί τους ανθρώπους να έρθουν και να ρίξουν μια ματιά. Το τραγούδι μου θυμίζει μια παμπ όπου έπαιζε στο Firth of Forth.
Tremble από την Crystal Trip. Καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού μου σε ένα φάρμακο για την «παρανοϊκή μου σχιζοφρένεια» δεν με πείραζε να πάρω, ένιωθα πάντα ότι είχα ημιτελή δουλειά στη μουσική βιομηχανία. Αν και ο ίδιος δεν είμαι θρησκευόμενος, αυτό το «κουνήστε τα χέρια-για-και-πήγαινε στο σπίτι-ευτυχισμένος-θραύστης» μου είπε ότι ο Θεός με παρακολουθούσε τουλάχιστον με τη νομική έννοια. Θα κυκλοφορήσει σύντομα στην Emotional Clive Records στο άλμπουμ The Crystal Trip με 12 τραγούδια της Crystal Trip. Η ηχογράφηση μιας καλής μπάντας (αυτό ηχογραφήθηκε το 1993) είναι μια πολύ συναρπαστική δραστηριότητα και δεν απογοητεύτηκα εδώ, αλλά το να κρατάω ένα μεροκάματο και την ψυχική μου υγεία ταυτόχρονα ήταν πολύ μεγάλη τάξη!
Hope Springs Eternal των The Sandkings. Αξεπέραστο κλασικό indie που μιλάει για την εύρεση κάποιου στην ενότητα "αυτή η πλευρά του θαύματος". Έπρεπε να είμαι εκεί για να απαλύνω τον πόνο της ανάγνωσης αυτών των δύσκολων «χαμένων ετών». Ελπίζω απλώς να εμφανίζεται στο Spotify για να μπορώ να το συμπεριλάβω.
The Heat In the Room του Bill Nelson. Ήμουν τόσο ζεστός που σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να λιώσω οτιδήποτε αν συνεχίσω για αυτό, σας λέω τώρα, ήταν βασανιστήρια υπό την αιγίδα του NHS και θα ήμουν ανόητος αν δεν συγκρίνω την τύχη μου με αυτή οποιουδήποτε που αυτοκτόνησε σε ένδειξη διαμαρτυρίας.
Stairway to Heaven από τους Led Zeppelin. Σκέφτηκα, και εξακολουθώ να το κάνω, ότι η πριγκίπισσα Νταϊάνα θα μπορούσε να καταλάβει αυτό που ήρθε με μια λέξη. Ήταν επίσης λίγο ριζοσπαστικοποιημένη, αν ξέρετε τι εννοώ και παρόλο που νόμιζα ότι ο φάκελος μου είχε ξεχαστεί σε ένα ντουλάπι κάπου και ήμουν πραγματικά μόνος μου, λίγη δόξα ήταν δική μου, αν απλώς συνέχιζα.
The Omega Man , του The Basement Five. Το να είσαι ψυχιατρικός ασθενής σύμφωνα με τον Νόμο για την Ψυχική Υγεία και να σου κάνουν ένεση βασανιστηρίων που δεν μπορείς να βγάλεις από το σύστημά σου είναι ένας εξαιρετικός ισοσταθμιστής. Σε κάνει να ταυτίζεσαι με ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ στο ίδιο σκάφος, π.χ. εθνικές μειονότητες, LGBTQ κοινότητα, το PIRA και ναι, τα αγόρια του δημόσιου σχολείου! Κάπως έτσι, οι μαύροι αδερφοί μου αστειεύτηκαν ότι ήμουν ο άνθρωπος Ωμέγα.
Roll With It από την Oasis. Αυτό το κεφάλαιο βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στο περίβλημα των Αγωνοδίκων στο Henley Royal Regatta: το αγαπημένο μου μέρος. Ήθελα να κάνω το Enclosure, και την εκδήλωση στο σύνολό της, όχι απλά ξεχωριστή, αλλά και πολύ δροσερή και μοντέρνα. Και πράγματι απομάκρυνα τον εαυτό μου και κρύφτηκα αρκετά το καλοκαίρι: στο Newquay. Πάνω από μια δεκαετία μετά την ανάκαμψη, καθόμουν στο περίβλημα των Stewards στο Henley Royal Regatta δίπλα στο περίπτερο της μπάντας με εξαιρετικούς φίλους. Ο καιρός ήταν τέλειος και το στρατιωτικό συγκρότημα έκανε το One Day Like This καθώς γιόρταζα τη συνεχιζόμενη ανάρρωσή μου. "Τέλεια!"
Waves από την Slowdive. Πίστευα απόλυτα ότι η MI5 και η Comic Relief είχαν προσποιηθεί τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα σε αυτό το κεφάλαιο και είχε κάνει πράγματα όπως να βγει κρυφά με ένα σωρό γκοθικό μακιγιάζ Siouxsie, ξυρισμένο κεφάλι και καπέλο κρανίου, για να είναι ζητιάνα του δρόμου για μερικούς μήνες για να δει αν θα μπορούσε π.χ. να γράψει κι εκείνη ένα φιλανθρωπικό βιβλίο. Γεννηθήκαμε επίσης κοντά μαζί, οπότε μου πήρε ένα ή δύο χρόνια για να αρχίσω να σκέφτομαι ότι δυστυχώς μάλλον ήταν νεκρή, αλλά ένιωσα το πνεύμα της φυσικό σύμμαχο. Indie classic.
The Headlight Song από τον Ringo. Λυπήθηκα όταν οι Railroad Earth πήγαν να ηχογραφήσουν το άλμπουμ τους χωρίς τις υπηρεσίες μου, αλλά θα ήταν ωραίο να γελάσω το τελευταίο αν το τραγούδι εμφανιστεί τώρα στο Spotify, ώστε να μπορείτε να το απολαύσετε εδώ. «Σου λέω μόνο, «επειδή δεν έχω τρόπο να ξεκινήσω, να πιστέψω, σε αυτό το χαμένο παιδί που γυρίζει σπίτι, πώς μπορείς να είσαι τόσο ψυχρός; Γιατί να είσαι μόνος;»
(Περιμένοντας τα) Boats από το Brian Jeffels Band. Για τη διαδικασία της συγγραφής, το Can't Be Sure από τους The Sundays ήταν το τραγούδι του κεφαλαίου εδώ, αλλά εντυπωσιάστηκαν λίγο από αυτόν τον καλλιτέχνη του Bedford. Ελπίζω στους Newquay, όπου έχει διαδραματιστεί το κεφάλαιο, να αρέσει το τραγούδι τους! Βάζεις στοίχημα!
Έλα από το The Verve. Κάθε πρωί στο Fort Inn, οι Newquay Urban Hymns έπαιζαν καθώς έπινα τον καφέ μου και κάπνιζα τον Άμλετ μου. Μέχρι να ανέβω στο Εδιμβούργο για να γίνω επαίτης του δρόμου για μερικούς μήνες, νομίζω ότι κάποια από τα φασαρία τους είχε ξεκολλήσει πάνω μου! Το φανταζόμουν όταν μπήκα στο Inn για πρώτη φορά εκείνο το πρωί του φθινοπώρου του '97 και το άλμπουμ έπαιζε The Verve περπατούσαν σαν ένα μείγμα από Barnes Wallis, το πούλμαν στο Chariots of Fire, ένας τύπος του οποίου η σύζυγος είναι σε δύσκολη εργασία και ίσως και κάποιοι ταξιδιώτες για τα καλά.
Forever Young του Rod Stewart. Κάθισα στο Emily's Discovery μια μέρα μόνη μου γλίστρησα στο Το άλμπουμ If We Fall In Love Tonight όπου βρήκα αυτό το τραγούδι. Πιστεύω ότι ο Rod είναι ευχαριστημένος που είναι στο soundtrack.
Κάπου από το Crystal Trip. Το 1992 ένα από τα αγόρια του 2nd Skin μου ζήτησε να πάρω συνέντευξη από την τραγουδίστρια των Crystal Trip για το περιοδικό Siren. Το άρθρο τελείωσε με μένα να μιλάω για κάποιον που έχει τα μπουλόκ να κυκλοφορήσει αυτό το κομμάτι. Δεν πίστευα ότι θα ήμουν εγώ! Είμαι πολύ περήφανος που θα κυκλοφορήσει στην Emotional Clive Records. Θα μπορούσε να ήταν το τραγούδι του κεφαλαίου όπου τράκαρα το αυτοκίνητό μου ή όπου έφυγα από το ΔΟΑΕ για τελευταία φορά.
Runaway by the Corrs. Αγόρασα την κασέτα των Talk on Corners για την Emily RIP και έγιναν λίγο πολύ το αγαπημένο της συγκρότημα. Λίγο μυστήριο γιατί αυτό το τραγούδι ήταν στο άλμπουμ αφού είναι από το πρώτο άλμπουμ Forgiven no Forgotten . Ήταν γνωστό ότι φανταζόμουν ότι είχα το μόνο αντίγραφο μαζί του εκεί. Ποιος δεν θα το έκανε μετά από αυτό που πέρασα; Λίγο ρομαντική ψυχική υγεία Η Bonnie και ο Clyde Emily και εγώ ήμασταν!
Strange Meeting II από τον Nick Drake. Θα μπορούσε να το είχε ονομάσει Princess of the Sands, οπότε ονόμασα το κεφάλαιο που αντ' αυτού για να κάνω την Emily πριγκίπισσα της άμμου μου, στο Camber Sussex, όπου ήμασταν στο τρέξιμο μαζί.
Τραγούδι για την Ιρλανδία από τον Dick Gaughan. Στην πραγματικότητα, ένα αγγλικό τραγούδι των Phil και June Colclough συμπληρώνει τέλεια την πτυχή της φιλανθρωπικής ειρηνευτικής διαδικασίας του βιβλίου μου. Όχι ότι είχα μάθει ακόμα ότι είμαι 31% Ιρλανδός/Σκοτσέζος!
Never Come Down Again από τους Milltown Brothers. Θα παραθέσω απλώς μια φράση: «Εδώ είναι η εποχή που ζούσαμε, εδώ είναι το χρώμα του δέρματός σας, ορίστε για μένα, εδώ για εσάς, εδώ για όλους μας!»
Universal από την Caroline Lavelle. Φαντάστηκα την ταινία του βιβλίου μου να τελειώνει με τον Sam Riley να μπαίνει στο Chinook σε ένα χωράφι βόρεια του Bedford και το «copter να πετάει στο ηλιοβασίλεμα καθώς οι τίτλοι κυλούσαν και το μακρύ τέλος και το γενικό μήνυμα αυτού του τραγουδιού, σκέφτηκα ότι ταιριάζει απόλυτα. Αυτό. Η αρχική κυκλοφορία της Warner Bros έχει ένα ακόμα πιο υπέροχο και μεγαλύτερο τέλος, χώρο για επιπλέον πιστώσεις!
Over the Side by the Departure Lounge. Μια άλλη ανάρτηση της μπάντας των Railroad Earth του Tim Keegan θα μπορούσε να είναι ένα σχόλιο από όσους έχουν εγγραφεί στην ειρηνευτική διαδικασία.