Λίγο καιρό αφότου ο Sinn Féin μου είχε χαρίσει το σήμα Kevin Lynch (δείτε την προηγούμενη ενότητα) κατευθύνθηκα στο Δουβλίνο για να τρέξω τον μαραθώνιο SSE Airtricity 2015 για το Speedwell Trust, ένα από τα φιλανθρωπικά ιδρύματά μου για το βιβλίο. Υπολόγισα ότι θα μπορούσα να κάνω μια ζωή pb και να νικήσω τον χρόνο μου στον μαραθώνιο Flora London 15 χρόνια νωρίτερα, δεδομένου ότι είχα ακούσει ότι το Δουβλίνο είχε μια γρήγορη πορεία.
Την ημέρα του αγώνα περπάτησα στην εκκίνηση από το Clarence Hotel όπου έμεινα (ανήκει σε 2 από τα παιδιά των U2 που άκουσα). Ζεστανόμουν πολύ προσεκτικά καθώς είχα τραυματισμό στη γάμπα και ξεκίνησαν. Υπήρχαν τύποι με μπαλόνια ηλίου που έλεγαν την ώρα που επρόκειτο να τρέξουν στο μπαλόνι. Έπρεπε να νικήσω 4:47, οπότε ξεκίνησα πίσω το 4:45 κεφ.
Μετά από μερικά μίλια ένιωσα οξύ πόνο στο στήθος μου, αλλά χάρηκα που δεν ήταν η γάμπα μου και συνέχισα! Το πλήθος γύρω από τη διαδρομή ήταν απολύτως διανοητικό και επευφημούσε κάθε δρομέα σαν να ήταν
Δρομέας μαραθωνίου φιλανθρωπικού αγώνα Zombie Apocalypse
προσωπικούς φίλους. Ένας μάλιστα μου είπε «Έλα Speedwell»! Τα πήγαινα τόσο καλά στο πρώτο μισό του αγώνα που κατέληξα να ακολουθήσω το μπαλόνι 4:30! Δεν έτρεχα για περισσότερες από 3 ώρες στην προπόνηση, οπότε ήξερα ότι θα γινόταν δύσκολο και αρκετά σίγουρο στα τελευταία μίλια το μπαλόνι 4:30 με πρόλαβε και πέρασε, οπότε με μεγάλη ανακούφιση όχι μόνο δεν είχα αποτύχει λόγω τραυματισμού, αλλά κέρδισα τη ζωή μου pb κατά περίπου 5 λεπτά!
Ήμουν πολύ κουρασμένος φυσικά στον τερματισμό, αν και πολύ καλύτερα για τα χρόνια μου από ό,τι ήμουν 15 χρόνια νωρίτερα, αλλά δεν είχα σκεφτεί να επιστρέψω στο ξενοδοχείο ψυχρός και κουρασμένος και χάθηκα! Όχι μόνο αυτό, αλλά μια νεαρή κυρία που με πλησίαζε στο πεζοδρόμιο φαινόταν τρομοκρατημένη και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί! Πήγα στο ξενοδοχείο στο τέλος και η ρεσεψιονίστ μου έδωσε μια κάρτα συγχαρητηρίων για να την παρουσιάσω στο μπαρ για να πάρω μια δωρεάν πίντα Guinness. Στη συνέχεια με ρώτησε αν χρειάζομαι ασθενοφόρο και ρώτησα γιατί και μου έδειξε το ματωμένο στήθος μου! Οι παραμάνες που κρατούσαν τον αριθμό μου είχαν σχεδόν κόψει και τις δύο θηλές! Τώρα κατάλαβα γιατί το κορίτσι στο δρόμο φαινόταν τόσο σοκαρισμένο. Το πρόβλημα τώρα ήταν ότι ο Eamon McClean τον ευλόγησε, αντί να περάσει τις διακοπές του Οκτωβρίου με την οικογένειά του, είχε οδηγήσει σε όλη τη διαδρομή από το Dungannon στο Δουβλίνο μόνο και μόνο για να με συναντήσει μετά τον αγώνα και το τηλέφωνό μου ήταν νεκρό από τον βηματισμό μου. Έτσι ανέβηκα βιαστικά στο δωμάτιό μου, το έβαλα στην πρίζα, έκανα ένα ντους και τηλεφώνησα στον Έιμον ανησυχώντας ότι πρέπει να αναρωτιόταν πού βρισκόμουν στη Γη.
Σύντομα ήταν στο ξενοδοχείο και ήταν υπέροχο που τον είδαμε και κάναμε μια καλή κουβέντα. Είπε ότι αν ποτέ πήγαινα ξανά από τη φιλανθρωπική οργάνωση για να δω τι έκαναν με τα χρήματα. Κάποια στιγμή αργότερα πήρα άλλη μια μέρα δουλειά στο Μπέλφαστ, ειδοποίησα τον Eamon, και την επόμενη μέρα αφού είχα τελειώσει τη δουλειά πήγα με το λεωφορείο για το Dungannon. Το προηγούμενο βράδυ ήπια μερικά ποτά στο Kelly's Cellars, στο Μπέλφαστ, και όταν άκουσα τον Fleetwood Mac να τραγουδά το "Don't stop thinking about αύριο" αναρωτήθηκα αν ο Eamon θα ήθελε να κάνω μια ομιλία στο σχολείο που επισκεπτόμουν την επόμενη μέρα. όπου ήταν το εργαστήριο του Speedwell είχε γράψει μια μικρή ομιλία και του την έστειλε με email αλλά δεν απάντησε.
Τέλος πάντων, την επόμενη μέρα ο Eamon με πήρε από το σταθμό των λεωφορείων στο Dungannon και με πήγε κατευθείαν στο Windmill Integrated Primary School που φιλοξενούσε το St Mary's Cabragh για το εργαστήριο. Τα παιδιά ήταν λίγο μικρότερα από μένα φαντάστηκε. Ανακάτεψαν όλα τα παιδιά τυχαία σε όλα τα τραπέζια της αίθουσας, έτσι ώστε κάθε τραπέζι να είχε μαθητές και από τις δύο πλευρές της κοινότητας και κάθε τραπέζι είχε ένα σετ «σταθερού παιχνιδιού» το οποίο έπρεπε να βάλουν μαζί μεταξύ τους. Τώρα ανακάλυψα ότι ήμουν βοηθός καθηγητή! Ρώτησα λοιπόν μια νεαρή κοπέλα πώς λέγεται αυτό που έκανε το φως να ανάψει στο παιχνίδι και μου απάντησε σωστά "ηλεκτρισμός" και επιβεβαιώνοντας ότι είχε δίκιο σκέφτηκα, εκεί, έχω κάνει λίγη διδασκαλία.
Όταν είχαν γίνει όλα τα παιχνίδια και είχαν δοκιμαστεί διεξοδικά ο Eamon ανακοίνωσε ότι είχαν έναν ειδικό προσκεκλημένο παρόν, δηλαδή εμένα και χωρίς καμία προειδοποίηση, είχα να κάνω μια ομιλία. Έτσι πανικοβλήθηκα ελαφρώς και ξεκίνησα την ομιλία μου. Είπα στα παιδιά ότι όταν εγώ ήταν λίγων ημερών ένας σπουδαίος άνθρωπος Ο Πρόεδρος Κένεντι είχε ανακοινώσει ότι η Αμερική θα έβαζε έναν άνθρωπο στο φεγγάρι μέχρι το τέλος της δεκαετίας. Τότε τους είπα ότι 8 χρόνια αργότερα, η μαμά και ο μπαμπάς με άφησαν να μείνω μέχρι τις 4 το πρωί για να δω τον πρώτο άνθρωπο στο φεγγάρι και αποκοιμήθηκα και το έχασα! Τότε είπα ότι με τη συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής (ρωτάω αν κάποιος το είχε ακούσει και μερικοί κοίταξαν γύρω τους και σήκωσαν τα χέρια ψηλά) αυτά τα νησιά είχαν επιλέξει τον δρόμο της ειρήνης, ένα έργο εξίσου δύσκολο με το να βάλεις έναν άνθρωπο στο φεγγάρι, και τώρα είχαν αυτή την ευκαιρία. Τώρα εγώ είχε παρατηρήσει ότι η αίθουσα είχε πολλά έργα τέχνης των παιδιών στους τοίχους και, κατά τύχη, φαινόταν ότι υπήρχε θέμα διαστημικού ταξιδιού, έτσι αυτή τη στιγμή έδειξα μια συγκεκριμένη φωτογραφία που έγραφε "Reach for the Stars" με ένα σωρό ρουκέτες να εκτοξεύονται και κάθε παιδί στο δωμάτιο γύρισε το κεφάλι του για να κοιτάξει αυτήν την οθόνη και εγώ συνειδητοποίησε πόσο ισχυρή ήταν η θέση του δασκάλου από πρώτο χέρι!
Μετά από φωτογραφίες ο Eamon με πήγε στο μουσείο στο Hill of the O'Neills που με δίδαξε για το μέρος των "Plantations" στην ιστορία του Ulster, τα κεφάλια των ανθρώπων που χρησιμοποιούνται ως μπάλες ποδοσφαίρου, και γνώρισα τη Liz Weir «παραμυθά και συγγραφέα». Μετά με πήγε να δω την τοιχογραφία των μαρτύρων της Ταξιαρχίας του Τάρωνα της Προσωρινής IRA East (νομίζω) πριν από το γεύμα. Δεν έχω φωτογραφία μου εκεί και δεν ξέρω αν υπάρχει. Ο Eamon μπορεί να πίστευε ότι δεν θα μου άρεσε, αν και δεν θα με πείραζε καθόλου.
Στο μεσημεριανό γεύμα μου πρόσφεραν ψητές πατάτες: «Ναι παρακαλώ» μετά νέες πατάτες «Ναι παρακαλώ» ξανά και τέλος σοτέ πατάτες και μου φαινόταν τσούχτρο να μην έχω και μερικές από αυτές! Ρώτησα τον Eamon πόσο κόστισε το εργαστήριο για να τοποθετηθεί. Ξέχασα το ακριβές νούμερο που μου έδωσε, αλλά νομίζω ότι είπε λιγότερα από £200. Ο επόμενος Eamon με πήγε στο Speedwell Trust HQ, το οποίο ήταν υπέροχο, είχε μια τεράστια αίσθηση δημιουργικότητας για το μέρος, πολύ υγιές πράγματι και είχαμε την τελετή ελέγχου για το τρέξιμό μου. Δεν μπορούσα να πιστέψω πόσα είχα συγκεντρώσει συμπεριλαμβανομένων
από πολλούς ανθρώπους στην Ιρλανδία που δεν είχα ακούσει ποτέ. Είπαμε αντίο στο πλήρωμα του Speedwell (βλ. εικόνα Eamon 2η δεξιά) και μετά πήγαμε για να συναντήσουμε τον πατέρα του Eamon, Paddy-Joe McClean. Ο Paddy-Joe ήταν ένας από τους "κουκουλοφόρους" που υποβλήθηκαν σε βελτιωμένες τεχνικές ανάκρισης από εμάς στις αρχές της δεκαετίας του '70, είχα διαβάσει το βιβλίο του John McGuffin γι 'αυτό The Guinea Γουρούνια. Ρώτησα τον Paddy-Joe πώς θα μπορούσα να ζητήσω συγγνώμη και με διαβεβαίωσε ευγενικά ότι δεν χρειαζόταν ήταν πολύ καιρό πριν, αν και οι υπόλοιποι κουκουλοφόροι μας κάνουν μήνυση και δεν τους κατηγορώ από αυτά που διάβασα (τους δικηγόρος είναι η Amal Clooney). Έδωσα στον Paddy-Joe ένα υπογεγραμμένο αντίγραφο του βιβλίου μου (δείτε τη φωτογραφία μου μαζί του και τη σύζυγό του Annie)
Ο επόμενος Eamon με πήγε στο μνημείο βόμβας του λεωφορείου Ballygawley, δείχνοντάς μου από πού είχε αφήσει τη βόμβα ο άνδρας του IRA. Αυτή η επίθεση ήταν η 2η πιο θανατηφόρα ένα που ο IRA πραγματοποίησε στις δυνάμεις μας κατά τη διάρκεια των προβλημάτων. Αυτό που παρατήρησα στο μνημόσυνο ήταν ότι το μνημείο δεν είχε βανδαλιστεί με κανέναν τρόπο και ότι δεν υπήρχαν ασεβείς θόρυβοι από διερχόμενα αυτοκίνητα.
Λίγο ψεύτικο ξέχασα να βγάλω το καπέλο μου! (βλ. εικόνα). Το μνημόσυνο έγραφε:
Στη μνήμη του
20 Αυγούστου 1988
Στρατιώτης Jayson Burfitt (19)
Στρατιώτης Blair Edgar Morris Bishop (19)
Στρατιώτης Alexander Stephen Lewis (18)
Στρατιώτης Stephen James Wilkinson (18)
Στρατιώτης Peter Lloyd Bullock (21)
Στρατιώτης Richard Greener (21)
Στρατιώτης Mark Norsworthy (18)
Στρατιώτης Jason Spencer Winter (19)
αν και έχω προσθέσει τις ηλικίες τους. Άλλοι 28 τραυματίστηκαν.
Τώρα η πίεση ήταν πραγματικά πάνω μου. Ο Έιμον με είχε προειδοποιήσει στο Δουβλίνο και ξανά τώρα ότι αν φορούσα τα σήματα μου σε ορισμένα μέρη, τότε θα έπρεπε να κάνω κάποιες σοβαρές εξηγήσεις. Αυτός ο ιστότοπος, και το βιβλίο μου, μάλλον είναι. Του είχα ζητήσει να με οδηγήσει στο Dungiven, όπου η αποστολή μου ήταν να αγοράσω ένα πουκάμισο του Kevin Lynch's Hurling Club. Ο Eamon θεώρησε ότι ήταν πολύ απίθανο να καταφέρω να πάρω ένα. Για να είμαι ειλικρινής, ήμουν λίγο λιγότερο από το να σκάσω τον εαυτό μου καθώς φτάσαμε στο Dungiven. Ίσως να ήταν λιγότερο αγχωτικό αν ζήτησα από τον Ollie Lynch να είναι ο επισκευαστής μου, αλλά κατά κάποιο τρόπο αυτό φαινόταν σαν απάτη και υποθέτω ότι ήθελα να αποδείξω ότι άξιζα τα φτερά μου SAS, οπότε είχα πει μόνο σε έναν τύπο της SAS (Rob Paxman) ότι θα πήγαινα Λοιπόν, σαν να, ήμουν κατάσκοπος. Αλλά δεν ήμουν ανόητος: μιλώντας πνευματικά, πίστευα ότι ο Κέβιν Λιντς, γνωρίζοντας την ιστορία μου, θα με πρόσεχε στο Ντάνγκιβεν. Έτσι, ο Eamon με πήγε στην πλησιέστερη παμπ στην πόλη για να με ρωτήσει πού ήταν το b&b μου και το εξώφυλλό μου σκοτώθηκε σε λιγότερο από ένα λεπτό μετά από λίγη κοροϊδία Tyrone/Derry GAA ("Go back to Tyrone!") όταν ο Eamon είπε ότι είχαν ένα φίλος από το Μπέντφορντ και είπαν ότι γνώριζαν κάποιον στο Μπέντφορντ, δηλαδή τον Όλι Λιντς στον οποίο είπαν και εκεί ήμουν. Μετά ο Έιμον έφυγε και ήμουν ολομόναχος στο Ντάνγκιβεν! Μου! Ένα βρετανικό δημόσιο σχολείο και ένα θρησκευτικό σχολείο της Εκκλησίας της Αγγλίας μορφωμένο βασιλικό, μέλος του Συντηρητικού κόμματος και Artists' Rifles Clubhouse με βραβείο από τον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης της Αυτού Μεγαλειότητας και φορώντας φτερά Ειδικής Αεροπορικής Υπηρεσίας!
Έτσι, αφού άφησα τα πράγματά μου στο b&b, επέστρεψα στην παμπ (μπαρ McReynold's) και ρώτησα τον μπάρμαν αν ήξερε πώς θα μπορούσα να αγοράσω ένα πουκάμισο της λέσχης Hurling του Kevin Lynch και μου είπε "Ο άνθρωπός σου!" και ένας πολύ ψηλός και τραχύς άντρας ήρθε και είπε "Είμαι ο ιδρυτής του Kevin Lynch's Hurling Club". Λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε, εξακολουθούσα να σκαρώνω τον εαυτό μου καθώς φορούσα τα φτερά μου SAS φυσικά με το σήμα του Kevin και τώρα μου έσφιξε το χέρι. Τώρα Μια εβδομάδα περίπου νωρίτερα είχα μείνει για πρώτη φορά τη νύχτα στο κλαμπ μου, το Artists' Rifles Clubhouse. Είχα νευριάσει παντοδύναμα και έχοντας πάει για ύπνο σηκώθηκα για να πάω στην τουαλέτα για ένα τσούρι και στο σκοτάδι που δεν γνώριζα τον επάνω όροφο, μπήκα όχι στο μπάνιο αλλά στη σκάλα και έπεσα σαν στο πλυντήριο στο κάτω μέρος εκτοπίζοντας όλα τα τα δάχτυλα στο δεξί μου χέρι και τα περισσότερα στο αριστερό. Λοιπόν, δεν μπορούσα να πω πολύ καλά σε αυτόν τον κοπέλα συγγνώμη που δεν μπορώ να σου σφίξω το χέρι καθώς έχω εξαρθρώσει κάθε δάχτυλο πέφτοντας από τις σκάλες στο σκοπευτικό κλαμπ SAS. έπρεπε να δεχτεί την πολύ δυνατή χειραψία του σαν να μην πήγαινε τίποτα. Τώρα μου είπε να πάω στην παμπ κάτω από το δρόμο και να ρωτήσω στο μπαρ εκεί, οπότε αυτό έκανα μετά από μια πίντα.
Αγόρασα μια πίτσα και την έτρωγα στο ύπαιθρο όταν εντόπισα αυτό το άγαλμα και την επιγραφή.
Διάβασα τι έλεγε για το Finvola και ήξερα ότι ήταν καιρός να κάνω μια βουτιά στο Arcade Bar. Εδώ είναι μια φωτογραφία που τράβηξα από την τοιχογραφία στην παμπ κατά την μετέπειτα επίσκεψή μου. Πήγα στο μπαρ και μερικά παιδιά ήταν εκεί και τους πρόσφερα ένα ποτό, αλλά αρνήθηκαν, οπότε ρώτησαν τον μπάρμαν αν ήξερε πώς θα μπορούσα να πάρω το πουκάμισο και μου έδωσε έναν αριθμό για να τηλεφωνήσω. Πριν καθίσω με το ποτό μου για να κάνω την κλήση, βρήκα τους χειρόγραφους στίχους της τοπικής (και παγκόσμιας) σταρ Cara Dillon στο τραγούδι (Eddie Butcher's νομίζω) για το Finvola, το Gem of the Roe (το ποτάμι που διαρρέει το Dungiven) και ένιωθα χαρούμενος και δεν υπήρχε τίποτα να φοβηθώ. Εδώ το τραγουδάει.
Πέρασα ένα τέλειο βράδυ στο μπαρ Arcade, κάθισα μπροστά στη φωτιά και τσαντίζομαι απαλά σκεπτόμενος την αποφασιστικότητα, σθένος και βάσανα ενός ανθρώπου που δεν τρώει 71 μέρες για την αγάπη της πατρίδας του. Κάλεσα τον αριθμό, η κλήση μου φάνηκε λίγο περίεργη, ίσως λόγω της προφοράς μου και εγώ μαζεύτηκε το πουκάμισο θα μεταφερθεί στο b&b μου. Στο τέλος της βραδιάς, ο νεαρός μπάρμαν ήρθε και μίλησε μαζί μου, και νομίζω ότι του έδειξα τα σήματα μου, αν και μιλώντας μόνο για του Κέβιν θα καταλάβετε. Πριν φύγω του έδωσα την επαγγελματική μου κάρτα που έγραφε της Αυτού Μεγαλειότητας
Κυβερνητικός Ήρωας Ψυχικής Υγείας. Έφυγα για να επιστρέψω στο b&b μου και ήρθε τρέχοντας πίσω μου φωνάζοντας "Clive!". Είχα αφήσει ένα κουτί με χρησιμοποιημένα φυσίγγια στο τραπέζι μου (για το ηλεκτρονικό μου πούρο). Τρομερό εκ μέρους μου Ζητώ συγγνώμη που δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις τα σκουπίδια που καπνίζεις ξαπλωμένα.
Τέλος πάντων, ίσως είναι μεγαλύτερο θαύμα που ήμουν εγκαίρως για πρωινό την επόμενη μέρα ήταν εκεί ένα φιλικό ζευγάρι για να μου πουλήσει το πουκάμισο. Δεν μπορώ να προτείνω αρκετά σκληρά σε οποιονδήποτε άλλο από την πλευρά μας που θέλει να συμμετάσχει στην ειρηνευτική διαδικασία να κάνει ένα ταξίδι στο Dungiven για να αγοράσει το πουκάμισο.
